Piet van der Linden schilderde in de periode van 1991 tot en met 1994 uitsluitend in grijzen een diagonaal kruis al of niet voorzien van schaduw.
Het diagonale kruis maakt met zijn eenvoudige vorm een sterke markering op het platte vlak, het schilderdoek. Het diagonale kruis neemt letterlijk positie in. Zoals de stoel dat in de ruimte deed aan het begin van zijn schilderscarrière. Maar nu beslaat het kruis zowat het hele vlak. De artistieke identiteit is duidelijk gegroeid. De geschilderde schaduw van het kruis geeft het platte vlak zowel licht als ruimte. De verfbehandeling is expressionistisch van vlak tot extreem pasteus, dik opgebrachte verf. Deze werken werden jaren later het uitgangspunt voor andere werken.
Door een harde kopie te maken van een foto van zijn eigen werk ontstonden blur-achtige vormen met weer een nieuwe identiteit. Hierbij ging het Piet minder om de grafische kwaliteit van die vormen maar meer om de schilderkunstige kwaliteit. Het werk moest hem schilderkunstig gaan verassen en werd uit meerdere kleurlagen opgebouwd. Door de opbouw in lagen kan de kleur veranderen bij het invallend licht. Soms lijkt positief negatief. Het schilderoppervlak is levendiger dan het op het eerste oog doet vermoeden. De verf en zo de kleur vertellen hun eigen verhaal. Dit zie je ook terug in zijn vele levensgrootte staande portretten en straatbeelden van geparkeerde auto’s, fietsen, landschappen en bloesems.
De teksten bij schilderijen zijn opgesteld door Harrie Habets en Hilda Haafkens, vrienden van Piet. De stem is van Floortje van der Linden, dochter van een broer van Piet.